We worden gevolgd door het NCRV programma Altijd Wat. Reporter Saskia Adriaens maakt opnames van Caroline, Willem en mij en wij hebben zelf een homevideo gekregen waarmee wij opnames maken gedurende het jaar. De 1e aflevering van Altijd Wat was gisteren 7 januari. Gedurende het jaar zal de NCRV nog 3 keer afleveringen aan “ons jaar” besteden. Vandaag heb ik het programma op Uitzending Gemist gezien (start bij 4 minuut 30). Ik heb zelf geen tv dus moest het gisteren met de opmerkingen doen die ik zag verschijnen op de twittertijdlijn. Na afloop van het programma kreeg ik allemaal bemoedigende smsjes en telefoontjes. Ik kan vertellen dat er een pak van mijn hart viel want het is doodeng om met een onderwerp waarop zo’n taboe ligt naar buiten te treden.
Maar de reacties die ik krijg zijn van mensen die niet ziek zijn. Mensen die gezond zijn van lijf en leden en het heel moedig vinden dat ik dit programma volg.
Maar hoe vinden mensen het die wel ziek zijn? Die reacties heb ik gezien op de site van Altijd Wat. En daar schrik ik dan van. Want net als Willem en Caroline heb ik helemaal niet de intentie om mensen met dit programma te kwetsen. Niemand in onze groep heeft die intentie. Wij volgen vanuit een heel zuivere intentie dit programma om ons eigen spirituele pad te ontdekken en te bewandelen. Voor dit programma gebruiken we de dood als “urgentiemiddel om ons uit onze comfortzone te halen”. Maar nee wij hebben geen verkorte levensverwachting, wij zijn niet ziek en ik denk dat wij ons geen van allen kunnen voorstellen wat iemand mee maakt die dit wel heeft. Wij doen met dit programma ook niet alsof wij terminaal ziek zijn. Wij leven één jaar alsof het ons laatste is. Want over een ding kan niemand het met ons oneens zijn: niemand weet wanneer hij of zij het laatste jaar in gaat.
Toen ik mijn angst over negatieve reacties tegen een vriendin vertelde antwoordde zij: “Je bent bezig met een programma dat grenzen verlegt, als je geen kritische opmerkingen krijgt ben je niet grensverleggend bezig, dan doe je iets gewoons, en dat doe je niet en dat wil je niet”. En dat klopt. Ik wil met dit programma bereiken dat er minder angst in deze maatschappij komt. Een grote wens, onvervulbaar? Ik weet het niet, ik zie het als een taak die hoort bij de Bodhisattvagelofte die ik als Boeddhist afgelegd heb. Ik doe dit programma ten eerste voor mijzelf en voor mijn directe omgeving, maar ook voor de mensen in mijn sociale netwerken en dat ik via de NCRV ook de mogelijkheid krijg dit verder onder de aandacht te brengen zie ik als een prachtige gift op mijn pad. Een gift om mijn eigen angsten te overwinnen, want die angsten heb ik nu ik zo in de publiciteit sta, maar ook een gift om mensen die ik niet ken misschien toch een heel klein duwtje te geven: angsten kan je overwinnen. En als je vrij bent van een aantal angsten dan maakt dat het proces van ongeneeslijk ziek zijn misschien ietsjepietsje lichter dan dat je die angsten nog moet overwinnen op het moment dat je ziek bent.
Ik hoop dan ook op reacties van mensen die echt een verkorte levensduur hebben, want juist die reacties zijn zo waardevol, voor mij, voor de groep maar ook voor iedereen die met ons meeleest, meeleeft en meekijkt. Want de onlangs gestarte campagne van Sire “Ik ben er nog” zegt volgens mij voldoende over het taboe dat er is rond dodelijk zieke mensen en de dood. En ik hoop een hele kleine bijdrage te kunnen leveren aan het doorbreken van dat taboe. Want zoals ik laatst hoorde: “It’s too late to be a pessimist, each individual can make the difference”. Ik hoop op mijn manier dat verschil te kunnen maken.
Hoi Petra,
Net de eerste uitzending bekeken.
Het gaat inderdaad om de intentie waarmee je dit doet en er zullen dan altijd mensen voor en tegen zijn. So be it. Vind het heel dapper dat je dit doet.
Het is wel raar om iemand te horen zegen “Ik heb nog maar 1 jaar te leven” wetende dat dat die persoon niet ziek is en statistisch gezien de kans dat dat zo is klein is. Ja je weet het nooit natuurlijk, maar toch… Komt niet over bij mij.
Wat dat betreft klopt er misschien iets niet aan de titel van het programma.
Maar zoals ik het begrijp gaat het programma juist over het leven. Bewustwording van je sterfelijkheid en daarbij de blik werpen op je eigen leven. Dus als ik nog maar een jaar te leven zou hebben..Wat zou ik doen? Waar liggen mijn prioriteiten? Welke drempels zou ik nemen? Welke twijfels en of angsten zou ik los (kunnen) laten? Zijn inderdaad lastige en confronterende vragen.
Als je wat dat betreft de kwaliteit van je leven zou kunnen uitdrukken in een percentage, hoe weet je dan wat 100% is? Maar goed. Ik denk dat het doen alsof je nog een jaar te leven hebt niet te simuleren valt. Tegelijkertijd is het in ogenschouw nemen van je eigen sterfelijkheid denk ik wel een goede manier, een goed middel, om bewustwording in je leven te stimuleren. Dus ik denk dat sommige mensen misschien meer moeite hebben met de titel van het programma dan met boodschap van het programma. Dus niet iets om je zorgen over de maken.
Ben wel benieuwd hoe de simulatie verder gaat. Hoe je jezelf uit je comfortzone gaat halen, buiten het feit dat je nu inderdaad in het middelpunt van de belangstelling staat (voor een beperkt aantal mensen op deze aardkloot dus ook dat is relatief).
Maar, ik vroeg me daarbij wel af is angst – angst? Bedoel is de angst voor de dood anders dan de angst voor spinnen, publiciteit, hoogte etc? Ik bedoel gaat het om de angst of om de dood? Ik weet het niet, maar daar heb ik wel vaker last van (-:
Voor wat het waard is ..Ik vind het programma leuk, interessant en ik kan er wel wat mee. Weet alleen nog niet precies wat.
Groet,
Martijn
Hoi Petra,
ik kan me je schrik best voorstellen: het is nooit prettig om geconfronteerd te worden met mensen die zich gekwetst voelen door wat jij doet. Het belangrijkste is dat jij integer en zorgvuldig bezig bent.
Ik heb zelf eigenlijk helemaal geen angst voor de dood, en ik geloof ook niet gehad. Zoals Mulisch ook zei wel angst voor lijden. Geloof in reïncarnatie geeft ook wel een positief gevoel, maar ook toen ik daar nog niet in geloofde heb ik het altijd als goed gevoeld dat leven een begin heeft en een einde.
Dood is een natuurlijk onderdeel van leven voor mij. Heb al een aantal mensen meegemaakt die ieder op hun eigen wijze zijn omgegaan met het feit dat zij binnenkort zouden gaan sterven. Heb heel veel geleerd van een vriend, die zijn hele leven regelmatig depressief was. Hij was 50 toen hij hoorde dat hij nog maar kort te leven had. En die korte tijd (was achteraf driekwart jaar) heeft hij zo positief ingevuld, en daar heeft hij zijn omgeving op zo’n goede manier bij betrokken, dat ik hem heel erg dankbaar was dat ik dit heb mogen meemaken. Andere mensen om mij heen gingen er heel anders mee om. Mensen die ontkennen dat zij zullen sterven bv. Dat vond ik het allermoeilijkst om mee om te gaan, je kunt dan als relatie eigenlijk heel weinig en zeker geen goed afscheid nemen. Zoals ik het zag was het lijden van die laatste groep veel groter dan van de mensen die bewust met hun sterven omgingen.
Mieke
Hallo Petra,
Gisteren zagen mijn man en ik voor het eerst uw programma. Om je een jaar bezig te houden met de dood terwijl je nog kerngezond bent konden wij ons niet in vinden.
Voor mensen die angst voor de dood hebben en bang zijn, kan ik alleen maar zeggen dat er geen dood is. Het enige wat ik kan aanraden om het boek ‘Zij die terugkeerden uit de Dood’, van Jozef Rulof, waarin 3 prachtige verhalen staan over mensen die niet geloofden in reïncarnatie en hun werd laten zien dat er geen ‘dood’ is, alleen eeuwig leven. U krijgt een totaal ander beeld van de dood. Ook het boek ‘Een Blik in het Hiernamaals’ is een aanrader. Graag zouden wij een keer de gelegenheid willen hebben dit in een programma in het kort toe te lichten. Met vriendelijke groet, Annalou & Eduard