Ineens komt het dichtbij. Morgen vier ik mijn verjaardag en ga ik iedereen vertellen waarom ik het programma A Year to Live ga doen. Dat zou voor mij het moment worden waarop ik te horen zou krijgen “mevrouw u heeft nog een jaar te leven”. En de vraag is hoe reageer je op zo’n moment als iedereen al weet dat je het programma gaat volgen. Maar het is anders gelopen. Ik heb vandaag te horen gekregen dat ik nog een jaar te leven heb.
Vandaag had ik een prachtige Open Coffee Vianen. Tijdens de Open Coffee kregen we het over A Year to Live omdat ik één van de mensen van de Open Coffee gevraagd had om mee te doen. Hij doet niet mee omdat hij het programma nog een stap te ver vind voor hem, maar is wel bezig met het boek en probeert nu al het boek te integreren bij het maken van zijn keuzes. Hij vertelde over zijn angsten die de A Year to Live voor hem oproepen. Iemand anders van de Open Coffee had graag meegedaan met het programma. Dus het gesprek kreeg een bijzondere wending.
Tijdens de Open Coffee werd de videocamera bezorgd die ik van de NCRV krijg om een videodagboek te maken van het proces wat ik in ga. En ineens nadat iedereen weg was kreeg ik de “boodschap” “mevrouw u heeft nog 1 jaar te leven”. Niet morgen zoals ik mij voorgesteld had, maar vandaag, ineens zomaar uit het niets.
De afgelopen uren zijn erg emotioneel geweest. Een enorme confrontatie met mijzelf. Wat betekent het als ik nog een jaar te leven heb? Wat ga ik aan en wat ga ik niet aan? Er zijn dingen die ik op moet ruimen, maar er zijn ook dingen die ik maar zal laten zitten omdat ik geen zin heb om in mijn laatste jaar daar energie aan te besteden. Er zijn dingen die ik wil zeggen tegen mensen, maar er zullen ook dingen zijn die ik wil zeggen, maar niet ga zeggen omdat ze mij niet helpen in mijn proces en de ander alleen maar kunnen schaden in hun proces.
Ineens besef ik dat ik geen programma aan het volgen ben, maar dat ik werkelijk de confrontatie aan ga van “a process of clarity, insight and closure”. En de closure beangstigt mij nu op dit moment.
Wow Petra,
Wat heb je dit bijzonder en krachtig beschreven. Het is weer alsof ik erbij ben.
Ik ben heel benieuwd hoe dit jaar zal verlopen. Voelt bijzonder dat wij dit met je mee mogen beleven via je blog en via andere wegen.
Het zal in ieder geval mij ook weer over vragen of eigenlijk meer antwoorden aan het denken zetten. En ik denk (ga er vanuit) dat velen dit met mij zullen doen.
Succes en sterkte met alles wat dit jaar komend gaat.
Alvast ook een fijne verjaardag, zal er een worden die je je (en anderen in je omgeving) blijft herinneren.
lieve, warme groet, Gabrie
Heftig hoor. Je weet me te vinden als je even van je af wilt praten. 24/7 hotline.
Zwetend wakker geworden vannacht. Ikdacht aan jou , ik dacht aan een mooie zomeravond met een etentje en een wijntje. Ik bedacht mij opeens dat ik van jou afscheid moest gaan nemen , hoe ik van mijn moeder afscheid moest nemen en nooit mijn diepe gevoelens kon uiten tegen haar. Ik hebmijzelf heilig voorgenomen dit nooit meer te doen en mijn gevoelens voor mensen te uiten als er afscheid genomen moet worden. Onderbewust ben ik er schijnbaar behoorlijk mee bezig en weet niet goed wanneer en hoe ik het moet gaan zeggen. Ik zal je het komende jaar of wel, of niet recht in de ogen kunnen kijken. De pijn zit diep , dat is niet jou schuld maar wel mijn probleem. Ik vrees ook jou openheid of het gebrek aan tijd voor jezelf en anderen het komende jaar. Ga je er geloutert of als een ander mens uitkomen. Het leven loopt altijd anders als dat je plan. Ook voor de mensen die je aanraakt.
Compassievolle Groet.
Hi Petra, wat een dappere stap om dit proces aan te gaan. Lijkt me zo’n uitdaging en tegelijk beangstigend. Hierbij wens ik je alle sterkte toe and you are in my prayers.
Met grote betrokkenheid zal ik je volgen dit jaar en tegelijk mijn felicitaties met JOU nieuwe levensjaar.
Warme groet van Sonja
wow … je bent begonnen …
Pingback: Tweets die vermelden Je hebt nog een jaar! | Petra Hubbeling -- Topsy.com
Hoi Petra,
Ja, heftig. Toen ik het er laatst met een van mijn broers over had zei die zonder aarzelen: dan zou ik meteen dood willen. Want al dat afscheid nemen leek hem niks. Ik kon me daar op mijn beurt weer niets bij voorstellen – ik zou van elke minuut willen genieten en het jaar als een kadootje beschouwen (maar hoe donker zou de wolk voelen?). Per slot van rekening kunnen we ook allemaal onder de tram komen.
Veel sterkte en succes met deze uitdaging. En vooral ook heel veel plezier morgenavond.
Liefs,
Rebekka
He Petra…. woow, dat wordt morgen jouw laatste verjaardag… wat een confrontatie.. maar wat een geluk.. dat je jouw laatste jaar ‘mag’ ervaren…. Vandaag precies een week geleden kreeg mijn neef die mogelijkheid helaas niet meer… en overleed ter plaatse aan een hartaanval. Ik wens jou een heel ‘bewust’ jaar toe… en ik ‘leef’ met je mee…
liefs, Es
Sterkte Petra
Ik ga nog een jaar of zoveel langer als kan van je houden!
Lieve Petra,
Een jaar… 365 dagen… 8.760 uren… 525.600 minuten… 31.536.000 seconden…
Zoveel tellen zullen intens zijn, confronterend, maar ook mooi, inspirerend, vol liefde en compassie, met loslaten en vasthouden, doorgaan en ophouden, denken en voelen.
31.536.000 tellen zijn helemaal voor jou, zoals jij het wil. Zoals jij kiest.
Waar ga je heen? Kom je nog terug? Het is een reis van 31.536.000 momenten die jouw leven gaan bepalen. Is er een einde? Was er überhaupt wel een begin?
Misschien is de rups, de cocon en de ‘worsteling’ die nodig is voor volledige transformatie naar de vlinder wel de metafoor die bij je past. Dat is iets wat jij gaat ervaren, beleven.
Ik volg je reisverslagen met diep respect voor jouw moedigheid.
Gefeliciteerd met deze zeer bijondere verjaardag. Geniet, en dat hoeft niet met mate. 🙂
Veel liefs & dikke knuffel,
Marc
LIFE is [L]ove, [I]nspiration, [F]reedom, [E]nlightenment.
#enjoyLIFE!
Wat een prachtige blog en een mooie reacties. Ik vind het zo stoer, wat je doet. Wens je het mooiste jaar van je leven. Wat gek, ben bijna jaloers op wat je doet en schiet er van vol. Kansen, ruimte, einde, eenvoud, zomaar wat woorden die me te binnen schieten. Wauw!
Lieve Petra,
ik ken je nog niet persoonlijk. Helaas is dat gisteren ook niet gelukt vanaf mijn kant, maar ik wil je vandaag een mooie dag wensen en uiteraard de rest van het jaar ook!
Daarnaast vind ik het heel bijzonder hoe je dit verwoord en kan het niet anders dan een heel bijzonder en intens jaar worden!
Hartegroet,
Mandy
Veel mooie vergezichten toegewenst op dit pad. Ik kijk zelf al enige tijd tegen een sterk bekort leven aan. Ik plaats maar vast een waarschuwing tegen het gevoel niets te mogen verspillen, in tijd of aandacht, of geld. De grootste valkuil is misschien wel de gedachte geen nieuwe schoenen meer nodig te hebben, dit jaar lang. Maar koop ze toch maar, en geniet daar van. Ik heb me altijd vastgehouden aan wat Henry James over Ralph Touchet schrijft in “Portrait of a Lady”: “his serenity was an array of flowers, niched in his ruin”
Wow Petra!
Bijzonder, stoer en “oog openend”.. Ik ben ook benieuwd naar wat jouw ervaringen bij mij teweegbrengen.. Veel wijsheid op deze reis!
Wow! En dan komt zo’n mededeling een dag eerder. Dat hakt er dan toch nog in, ook al weet je dat hij komt. Voor jou je laatste jaar. Voor ons het laatste jaar met jou. Dat betekent dat wij meegaan in jouw proces. Het laat ons denken over jou, over jouw proces het komende jaar, en als neveneffect ook over onze eigen reacties als het onszelf zou betreffen. Ingrijpend. Confronterend en heel erg dapper. Dank dat je ons deze kans geeft om zo met jou te leven.
Sterkte meis.
xxx
Heel veel sterkte!!!!!
Zet ‘m op, dame. Het zou nog veel erger kunnen zijn. Hoorde net van een vrouw die nog 6 maanden had en na 3 maanden overleed tgv een auto-ongeluk…
Hoi Petra!
Erg moedig om zoiets te gaan doen. Ik kan me zelf niet voorstellen hoe ik dit zelf zou kunnen doen en het echt maken voor mezelf, en heb bewondering voor je dat jij dit wel kunt. Ik weet zeker dat dit een heel bijzonder jaar gaat worden voor je en prijs me gelukkig dat ik je in dit jaar ga ontmoeten!
Namaste,
Mars
Ik begrijp tot nu toe, en hoop, dat je “opdracht” suggestief is.
Ken je het boekje “Veronica besluit te sterven.” van Paulo Coelho.
Een aanrader.
Succes.
Wie de dood durft te omarmen verliest de angst om te durven leven.
Gr. John
Wat bijzonder.
Wat moedig.
Ik ben er stil van.
Hoi Petra,
Wouw, het is niet niets…ik snap je emotie die je voelde. Ik hoop dat het past in dit bijzondere jaar dat je een keer naar Brabant komt…anders komt Brabant naar jou…ik blijf je volgen via dit blog…
Sterkte en geniet vooral van iedere dag,
Liefs,
Ingrid